Het was even geduld hebben vooraleer de onmiskenbare klepper van een singer-songwriter uit North Carolina, Joe Henry, opnieuw voet aan grond zette op Europese bodem, maar na een door COVID verhinderde tournee en een kanker diagnose, staat de man hier fris en monter voor een helaas karig gevulde De Roma. Nochtans waren zijn passages in Belgenland altijd even memorabel, zoals op zijn met full band begeleide “Civilians” tour in 2008 in de Handelsbeurs in Gent en zes jaar later als duo met zijn zoon Levon, bij de voorstelling van zijn even schitterende "Invisible Hour” album. Ook vanavond flankeert zijn getalenteerde zoon hem met basklarinet of op piano en dit duo blijkt een perfecte match. Zijn dikwijls jazzy, geïmproviseerde noten geven de songs nog een diepere, emotionele toets, die in het gezellige kader van De Roma mogen buigen op een aandachtig en stil genietend publiek. Joe Henry is dan ook zeer dankbaar voor deze luisterbereidheid en ziet zichzelf, als we zijn eigen woorden mogen geloven, als één met zijn fans, die hij zelfs uitnodigt tot een gesprek. Gezelligheid troef dus in een knus, historisch kader. 

Dat een grote meneer als Joe Henry hier geen volle zalen trekt is moeilijk te begrijpen. Kenners en fans weten wel beter en volgen de schoonbroer van Madonna al jaren op de voet. Niet enkel als songwriter, fingerpicker en zanger hoort Joe Henry bij de crème de la crème, ook als gelauwerde producer heeft hij meer dan zijn strepen verdiend bij artiesten als Mary Gauthier, Solomon Burke, Billy Bragg, Betty Lavette, Carolina Chocolate Drops, Bonnie Raitt, Allen Toussaint, Susan Tedeschi en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. 

Joe Henry komt ons vanavond zijn zestiende studioalbum “All The Eye Can See” presenteren, één van zijn duurste albums volgens hem, omdat hij, verhinderd door de COVID quarantaines, tijd nog moeite gespaard heeft om noodgedwongen over het ganse continent artiesten online te contacteren, om zijn tracks thuis in te spelen. Niet minder dan Patrick Warren op keyboard, oude getrouwen David Piltch op bass en Jay Bellerose op drums, Levon Henry op sax en klarinet, zetten samen met Bill Frisell, Marc Ribot, Daniel Lanois, Allison Russell, de Milk Carton Kids en Madison Cunningham, hun beste beentjes voor om hun vriend uit de nood te helpen. Het album is dan ook rijkelijk gearrangeerd, in tegenstelling tot de intieme setting van vanavond, maar een sterke song blijft een sterke song, ook ontkleed van zijn weelderige instrumentale franjes. Dit mogen we dadelijk ervaren, met een Joe Henry die, solo tokkelend op akoestische gitaar, opent met het breekbare “Song That I Know”, gevolgd door het gouden oudje uit 1993 en titelnummer van het gelijknamige album, “The Kindness Of The World”, dat met een sobere gitaartokkel een kwetsbare country-folk feel opgeplakt krijgt. De spanning wordt wat opgevoerd in een passioneel “Like She Was A Hammer”, knap vuur in geblazen door diepe, gepassioneerde basklarinetnoten van zoon Levon, die zich trouwens ook een verfijnde pianist toont in het ontroerende “This Is My Favorite Cage”. 

Als songwriter ziet Joe Henry enorm op naar een legendarische Bob Dylan en zelf hecht hij ook veel belang aan zijn teksten, waarvan de onderwerpen of personen hem meestal toevallig voor de geest komen en dikwijls niet de betekenis hebben die de titel aanduidt. Zo smeekt hij in het ritmische “Odetta” duidelijk dat ze hem moet proberen te doorgronden, maar zet “Orson Welles” je daarentegen op het verkeerde been als je denkt dat het over de vermaarde filmmaker zou gaan. Henry laat dit nummer geniaal naadloos overlopen in het schitterende “Time Is A Lion” uit zijn topalbum “Civilians”, waar de aangepaste woorden “I Am A Lion" wellicht duiden op de moedige aanpak om zijn ziekte te overwinnen. Zijn onderwerpen van zijn teksten zijn dus dikwijls wat toevallig gekozen en niet politiek getint, een verwijt dat hij naar het hoofd geslingerd kreeg toen wijlen Harry Belafonte hem meenam op een interview tournee, waar hij bekende hiphop artiesten over de hele wereld wilde confronteren met het feit dat hun muziekgenre helaas afgegleden is naar een cultuur van geweld, drugs en verkrachting. Bellafonte is echter een grote fan van Joe Henry en noemde “Our Song” zelfs zijn national anthem. Joe Henry mag dan wel politiek neutraal proberen te blijven in tegenstelling tot zijn vriend Billy Bragg, het belette hen niet van een heel origineel concept op te zetten, waarbij songs live werden opgenomen tijdens een 64 uur durende treinrit van Chicago naar Los Angeles en een prachtplaat “Shine A Light – Field Recordings From The Great American Railroad” opleverde. Een double bill met beide heren zou een topper zijn, maar hoewel beiden vandaag op tournee zijn, vallen de agenda’s niet samen, maar hij verklaart wel zijn liefde aan zijn soulmate in “The Fact Of Love”, een song uit zijn voorlaatste plaat “The Gospel According To Water”, een gevoelig album dat Henry schreef tijdens zijn harde strijd tegen kanker. Het diepste kerft echter “Kitchen Door” in onze zielen, een beeldrijk nummer dat hij schreef toen zijn moeder overleed en hij in het bed uit zijn kinderjaren in het ouderlijk huis logeerde en hem beelden uit zijn jeugdjaren voor de geest haalden.

Joe Henry heeft, net als voor Dylan, een grote adoratie voor Cole Porter en als enige bis trakteert hij ons op een tedere bewerking van “I’ve Got You Under My Skin”, wat hem een betere keuze lijkt dan Dylan’s “Like A Rolling Stone”, waar nochtans voor hem, net zoals bij ons, vele jeugdherinneringen aan vast hangen. We staan echter voor honderd procent achter Henry’s songkeuze, want vanavond kropen zowel vader als zoon ons letterlijk onder onze huid. Nu de herfst en de winter voor de deur staan past hun muziek perfect in het gezellige kader van een knisperend haardvuur en is het nog meer genieten van Joe Henry’s schitterende songs. De titel van zijn nieuwe album “All That I Can see” klinkt wel dubbel, want hier in Belgenland zijn er blijkbaar muziekliefhebbers die niet verder kijken dan hun neus lang is, anders had er wel meer volk ingetekend voor deze onvergetelijke avond.

Yvo Zels